Lees hier mijn verhalen
Gedichten
EMBARKATION
Sitting in her wheelchair
she’s waiting for death as if it were
the next ferry,
nodding approval,
eyes closed in advance,
handbag ready in lap,
prepared to pay her fare
for carrying her across this
final river.
No banging or whimpering in rage –
gently
as it comes,
contentedly
becoming
breathless.
Emmerhout
'Voor Emmerhout maak ik een plan,' sprak Niek
de Boer, 'het wordt een woonwijk echt uniek!
Van alle woonvormen is dit de ideale:
de bloemkool. Je kunt er heerlijk ronddwalen
en - avontuur! - ook grandioos verdwalen.
Zo'n woonerfwijk-ontwerp is tot op heden
exceptioneel, dus, Emmen, alle reden
om met dit visionaire plan in zee te gaan.'
Dat hebben B en W vol overgave toen gedaan.
Zo is hier de eerste bloemkoolwijk ontstaan
die niet alleen zijn eigen inwoners bekoort,
het wordt van overal bezocht als pelgrimsoord
door stedenbouwers, zelfs uit 'the USA'.
Ook daar vinden ze ’t echt een glorieus idee:
niet meer dat saaie, rechtlijnige gedoe
hier een 'street' en haaks erop een 'avenue'
maar 'woenurfs' om de mensen te behagen.
Vol opluchting kan ik me nu dus afvragen:
hoe boordevol zou Emmerhout zijn met gebouwen
en ook nog met de hoogbouw van een metropool
als Niek de Boer toevallig niet van bloemkool
maar van asperges had gehouden?
ONDERSTROOM
Ik ben een eiland
tot in het diepe binnenland
van mijn gevoel.
Hier geen gespannen boog aan
overbrugging die vanaf het vasteland
de weg opent voor
terreinverovering,
ook geen landengte
die ingesloten door kwelwater
alleen maar zorgt voor
dreiging tot inlijving:
schiereiland.
Mijn eiland is rond, het is
mijn morgenland en avondland,
mijn gisterland en morgenland -
mezelf genoeg:
een compleet gesloten cirkel
omringd door glashelder water.
Trots inspecteer ik
de verstevigde wering, bestand tegen
elke gril van de natuur,
voel daarachter de luwte van mijn lijzijde,
overzie vanuit de hoogte
de volle breedte van het water
dat langzaam langs stroomt,
alsof het slechts in eerbetoon aan mij
voorbij wil gaan.
Merk dan toch hoe sterk de onderstroom
gestaag naar het land aan de overkant
toe trekt,
constateer ook dat de vaargeul
voldoende diepgang heeft
en mijn aanlegsteiger er
goed onderhouden en
paraat bijstaat.
DE BOMEN / THE TREES
De bomen lopen tastend uit
als op het puntje van de tong;
knoppen gaan open, losjes, jong
in groen dat op bedroefdheid duidt.
Komt het doordat zij weer ontstaan
en wij vergaan? Ook zij gaan dood.
Hun lentekunst, nieuw uit de schoot:
de jaarringen geven het aan.
Toch ruist elk loofkasteel getrouw
in mei met volle kruin het uit:
het vorig jaar is dood, punt uit,
een nieuw begin voor jou, voor jou.
The Trees: Philip Larkin
Nederlandse vertaling: Johan Zonnenberg
RICHTING KUST
Zon zet zich zachtjes neer op de einder.
Zee rijst er langzaam uit op,
maant de golven vandaar
kalmpjes,
zonder veel ophef
in de richting van de kust -
een zorgzame moeder die haar kroost
met zachte hand
weloverwogen wegstuurt van
de hitte van het vuur.
Geen enkele reden voor paniek:
vaste grond is
binnen kabbelafstand.
VERGROTENDER
Dit gevoel is unieker dan de zon,
het maakt me nog veel ademlozer
dan na het lopen van een ongetraindere marathon.
Gisteren nog waren mijn emoties ontegenzeglijker volslagener
verdonkerdermaand. Ik voelde me completer bodemlozer
en meer geïsoleerder dan een besmettelijker ziekenhuisbacteriedrager.
Maar nu komt er dit onbegrensdere bijzonderdere:
mijn hart is nog volmaakter ondersterbovener
dan dat van een zojuist bekeerdere geloofsverwonderdere.
Ja, dit gevoel is hopelijker voortdurender eenmaliger,
door jou wordt mijn bestaan beslister vollediger onovertroffener:
ik voel me absoluter driedubbeler gelukzaliger.